Διδαχὴ Περὶ τοῦ «καιροῦ τῆς Ἀποστασίας» στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν «Παθῶν τῆς Ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26) ΙΔ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, σύγχρονον ἔργον τῆς Μονῆς μας, “παστέλ”, 2016, βάσει πρωτοτύπου προσκυνηματικῆς Εἰκόνος, τοῦ μακαριστοῦ μας Γέροντος Διονυσίου Α´ Χρηστίδη (ἡγουμενεύσαντος: 1889-1902).

Ἐὰν εἴμεθα θλιμμένοι, τότε, μέσα εἰς τὸν Λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν προσευχήν, θὰ εὕρωμεν τὴν πνευματικὴν χαρὰν καὶ τὴν ἀληθινὴν γαλήνην τῆς ψυχῆς. Μέσα εἰς τὴν ἐφαρμογὴν τῶν λόγων τῆς θεοπνεύστου Γραφῆς θὰ εὕρωμεν τὴν Εἰρήνην!

Ἐὰν εἴμεθα θυμώδεις, θὰ ἀποκτήσωμεν τὴν πραότητα· ἐὰν εἴμεθα ἐμπαθεῖς, θὰ εὕρωμεν τὴν σωφροσύνην· ἐὰν ἔχωμεν κακίαν, θὰ εὕρωμεν τὴν καλωσύνην!

Εἰς τὸν Λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ εἰς τοὺς Βίους τῶν Ἁγίων, δηλαδὴ ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, θὰ εὕρωμεν τὸ τέλειον φάρμακον, διὰ νὰ θεραπευθῶμεν ἀπὸ ὅλας τὰς ἀτελείας καὶ τὰ ἐλαττώματά μας. Θὰ εὕρωμεν ὅλας τὰς σωτηρίους Ἀρετάς, θὰ μάθωμεν πῶς νὰ γίνωμεν “κοινωνοὶ τοῦ Θεοῦ”!

Δὲν ὑπάρχει ὡραιότερον καὶ σπουδαιότερον βιβλίον ἀπὸ τὸν Λόγον τοῦ Θεοῦ. Διότι εἰς αὐτὸν εὑρίσκεται ἀπαρασαλεύτως ἡ αἰώνιος Ἀλήθεια, ποὺ σώζει τὸν Ἄνθρωπον!

Καὶ οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων, τὰ Συναξάρια δηλαδὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀποτελοῦν τὴν πλέον ἔμπρακτον, γνησίαν, ἀνόθευτον καὶ βιωματικὴν ἑρμηνείαν τῆς Ἁγίας Γραφῆς!

Προσωπικῶς, μάλιστα, σᾶς συνιστῶ ἐνθέρμως καὶ ὅλως ἰδιαιτέρως νὰ μελετᾶτε τὸ βιβλίον «Εὐεργετινός»! Νὰ διαβάζωμεν τὸ βιβλίον αὐτὸ συστηματικῶς ὅλοι οἱ Χριστιανοί, διότι εἶναι κατανυκτικότατον, ψυχωφελέστατον καὶ εὐεργετικότατον!

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον, διὰ νὰ σώση τὸν κόσμον.

 (συνεχίζεται)

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 749-817.

Ἡ ὑμνολογία τῆς ἑορτῆς τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου Γ΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Ἡ ὑμνολογία τῆς γιορτῆς εἶναι γεμάτη ἀπὸ παρομοιώσεις καὶ προτυπώσεις ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ποὺ προμηνύουν τὴν ἔλευση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἡ Παναγία εἶναι ὁ νυμφικὸς θάλαμος, ποὺ ὑποδέχεται τὸ Φῶς, δηλαδὴ τὸν Χριστό. Ἀκόμη εἶναι τὸ βιβλίο τοῦ Λόγου τῆς ζωῆς. Ἡ Θεοτόκος εἶναι ἡ ἀνατολικὴ πύλη, ἡ ὁποία περιμένει τὴν εἴσοδο τοῦ μεγάλου ἱερέως, ἡ ὁποία εἰσάγει τὸν Χριστὸ σὲ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη.

          Παρόλον ὅτι πολλὲς γυναῖκες στεῖρες ἐγέννησαν μὲ τὴν θεία βούληση, ὅμως ἡ Μαρία ἔχει λάμψει περισσότερο ἀπὸ ὅλα τὰ παιδιὰ ποὺ γεννήθηκαν. Ὁ λόγος αὐτῆς τῆς ὑπεροχῆς εἶναι διότι, παρόλον ὅτι γεννήθηκε ἀπὸ ἄγονο καὶ στείρα μητέρα, γέννησε ἐν σαρκὶ τὸν ἁπάντων Θεό, ὑπὲρ φύση καὶ χωρὶς ἀνδρικὸ σπέρμα. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ μοναδικὴ πύλη τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Καὶ τὸ παράδοξο εἶναι ὅτι παρόλον ὅτι ὁ Κύριος πέρασε διὰ μέσου αὐτῆς τῆς πύλης, ὅμως τὴν διεφύλαξε κλειστή. Αὐτὸ εἶναι τὸ παράδοξο τοῦ μυστηρίου. Γι’ αὐτὸ καὶ ὀνομάζεται μυστήριο. Ἡ Θεοτόκος Μαρία γεννᾶ ἐν σαρκὶ τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ ταυτόχρονα παραμένει παρθένος.

          Ἡ γέννηση τῆς Θεοτόκου εἶναι παγκόσμιο γεγονὸς καὶ ἔχει προμηνύσει χαρὰ σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη, διότι ἀπὸ αὐτὴν ἔχει ἀνατείλει ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, δηλαδὴ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ Χριστὸς ἀφοῦ ἔλυσε τὴν κατάρα διὰ τῆς ἀναστάσεώς Του, ἔδωσε τὴν εὐλογία καὶ ἀφοῦ κατήργησε τὸν θάνατο μᾶς ἐδώρησε αἰώνια ζωή.

(συνεχίζεται)

Διδαχὴ Περὶ τοῦ «καιροῦ τῆς Ἀποστασίας» στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν «Παθῶν τῆς Ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26) ΙΓ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

H ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ: ΜΗΤΗΡ ΘΕΟΥ, ΒΑΣΤΑΖΟΥΣΑ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, σύγχρονον ἔργον τῆς Μονῆς μας, “παστέλ”, 2016, βάσει πρωτοτύπου προσκυνηματικῆς Εἰκόνος, τοῦ μακαριστοῦ μας Γέροντος Διονυσίου Α´ Χρηστίδη (ἡγουμενεύσαντος: 1889-1902)

(9) Ποτὲ ῾῾ἀπόγνωσις᾽᾽, ἀλλὰ πάντοτε ἀγώνας πρὸς Μετάνοιαν καὶ Ἐπιστροφὴν εἰς τὸν Σωτῆρα μας Χριστόν!

Πάντα τὰ ἀνωτέρω, τοῦ νῦν καιροῦ, τὰ γράφομεν πρὸς τὴν ἀγάπην σας, πεφιλημένοι μας χριστιανοί, μετὰ ἀπροσμετρήτου πόνου ψυχῆς, ἀλλ᾽ ὅμως οὐδόλως πρὸς δημιουργίαν ἀπογνώσεως ἢ ἀπογοητεύσεώς σας, ἀλλὰ μόνον πρὸς γνῶσιν, συμμόρφωσιν, προβληματισμὸν καὶ ἀγῶνα πρὸς διόρθωσιν!

Τὰ γράφομεν διὰ νὰ παρακινηθοῦμεν νὰ ἐπιστρέψωμεν εἰς τὸν Δρόμον τοῦ Θεοῦ!

Ἀσφαλῶς θέλομεν ἀλάθητον φωτισμὸν ἀναφορικῶς μὲ τὰ αἰώνια προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου.

Σίγουρα ἐπιθυμοῦμεν ἁγνὴν καὶ σωστικὴν, ἀληθινὴν ψυχαγωγίαν.

Ἀδιαμφισβητήτως ποθοῦμεν τὴν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ζωὴν τῆς ἁγιότητος.

Ἂς μελετῶμεν λοιπὸν καὶ συνεχῶς τὸν Νόμον τοῦ Θεοῦ, τὴν Ἁγίαν Γραφήν!

Ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀποτελεῖ δι᾽ ἡμᾶς τὸ ἴδιο τὸ ῾῾Στόμα τοῦ Θεοῦ᾽᾽!

Ἔδωκεν καὶ ἐντολὴν ὁ Κύριος: «Ἐρευνᾶτε τὰς Γραφὰς» (Ἰω. ε´, 39).

Μελετῶντες τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ τοὺς Βίους τῶν Ἁγίων (ἐκεῖ δηλαδή, ὅπου ὁ Λόγος τῆς Ἁγίας Γραφῆς εὑρίσκει τὴν τελείαν ἔμπρακτον ἐφαρμογήν Του), θὰ ἀνεύρωμεν τοὺς τρόπους νὰ ἐλευθερωθῶμεν ἀπὸ τὰς ἁμαρτίας καὶ τὰ ἁμαρτωλά μας πάθη. Θὰ εὕρωμεν ἐκεῖ τὸ ἀληθὲς νόημα τῆς Ἀρετῆς, ποὺ εἶναι ἡ Ἁγιότης καὶ θὰ κατανοήσωμεν τὴν Ὁδὸν πρὸς ἐπίτευξίν της, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός!

Θὰ μᾶς ἐπισκεφθῆ τότε, μέσα εἰς τὴν ψυχήν μας, ἡ ἀληθινὴ παρηγορία, ἡ Χάρις τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος!

 (συνεχίζεται)

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 749-817.

Ἡ ὑμνολογία τῆς ἑορτῆς τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου B΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

          Τὴν προηγούμενη μέρα τῆς γιορτῆς, δηλαδὴ τὴν 7^η Σεπτεμβρίου, ἑορτάζονται τὰ προεόρτια τῆς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου. Στὸν ἑσπερινὸ τῆς ἑορτῆς ψάλλονται ἰδιόμελα τοῦ Σεργίου καὶ τοῦ Στεφάνου Ἁγιοπολιτῶν καὶ Γερμανοῦ Α΄ πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Στὸν ὄρθρο ὑπάρχουν δύο κανόνες, ἕνας τοῦ Ἰωάννη καὶ ὁ ἄλλος τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα Κρήτης. Ἡ γιορτὴ ἀποδίδεται στὶς δώδεκα Σεπτεμβρίου, διότι μετὰ ἀκολουθεῖ ἡ Παγκόσμια Ὕψωση τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ.

«Ἡ ἀπαρχὴ τῆς ἡμῶν σωτηρίας, λαοὶ σήμερον γέγονεν» ἀναφωνεῖ ὁ Στέφανος Ἁγιοπολίτης[1]. Ἡ γέννηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἶναι, μέσα στὸ προαιώνιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀρχὴ τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἡ πάναγνος κόρη Μαριάμ, ἡ ὁποία κατὰ ἕνα σχῆμα ὀξύμορο, εἶναι καὶ Μητέρα καὶ Παρθένος, ἔχει προορισθεῖ «ἀπὸ γενεῶν ἀρχαίων» νὰ γίνει δοχεῖο τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ τελεσιουργεῖται τὸ θαῦμα στὴν γέννησή της, δηλαδὴ νὰ γεννιέται ἀπὸ τὸν Ἰωακεὶμ καὶ τὴν στείρα Ἄννα. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ προπάτορες Ἀδὰμ καὶ Εὔα χαίρονται ἀγαλλόμενοι. Ἡ Εὔα, ἡ ὁποία ἔχει πλασθεῖ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Ἀδάμ, μακαρίζει τὴν κόρη καὶ ἀπόγονό της, διότι γεννήθηκε λύτρωση γι’ αὐτήν, ἀφοῦ θὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ Ἅδη. Χαίρεται καὶ ὁ Δαβίδ, παίζοντας μὲ χαρὰ τὴν κιθάρα του. Διότι ἡ πάναγνος παρθένος Μαριὰμ γεννᾶται ἀπὸ τὴν Ἄννα, ἡ ὁποία μοιάζει μὲ τὴν πέτρα, ἀπὸ τὴν ὁποία θαυματουργικὰ προῆλθε νερό, ὅταν ἐπορεύοντο οἱ Ἰσραηλῖτες στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας.

          Μέσα στὴν ὑμνογραφία τῆς γιορτῆς τοῦ Γενεθλίου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου οἱ ὑμνογράφοι χρησιμοποιοῦν τὴ λέξη «σήμερον»[2]. Ἔτσι μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο θέλουν νὰ δείξουν τὴ διαχρονικότητα τῶν μεγάλων γεγονότων, τὰ ὁποῖα ἔλαβαν χῶρα στὸ πρόσωπο τῆς μητέρας τοῦ Θεοῦ. Ἡ Παναγία παρομοιάζεται μὲ Ἅγιο Θρόνο, τὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς προετοίμασε γιὰ τὸν ἑαυτό του. Αὐτός, ποὺ μὲ σοφία ἐστερέωσε τοὺς οὐρανούς, κατασκεύασε μέσα στὴν ἄφατό του φιλανθρωπία ἕνα οὐρανό, ὄχι ἄψυχο ἄλλα ἔμψυχο, δηλαδὴ τὴν Θεόπαιδα Μαριάμ. Ἀκόμη ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος παρομοιάζεται μὲ φυτό, ποὺ μᾶς δίνει ζωή, τὸ ὁποῖο βλάστησε ἀπὸ τὴν ἄκαρπη ρίζα, δηλαδὴ τὸν Ἰωακεὶμ καὶ τὴν Ἄννα[3].

(συνεχίζεται)

---

[1] Στιχηρὸ ἰδιόμελο τῆς Λιτῆς Γενεθλίου Θεοτόκου.

[2] «Σήμερον ὁ τοῖς νοεροῖς θρόνοις ἐπαναπαυόμενος Θεός», «Σήμερον στειρωτικαὶ πύλαι ἀνοίγονται», «Σήμερον τῆς παγκοσμίου χαρᾶς τὰ προοίμια», «Σήμερον ἡ στείρα Ἄννα τίκτει Θεόπαιδα».

[3] Στιχηρὸ ἰδιόμελο τοῦ ἑσπερινοῦ.

Διδαχὴ Περὶ τοῦ «καιροῦ τῆς Ἀποστασίας» στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν «Παθῶν τῆς Ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26) ΙΒ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ψάλλοντας κατὰ τὴν πανήγυριν τῆς Ἑορτῆς τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν καὶ Οἰκουμενικῶν Διδασκάλων ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ καὶ ΚΥΡΙΛΛΟΥ, Πατριαρχῶν Αλεξανδρείας (18 Ἰανουαρίου, 2016)

Ἀπαρτίζουν πλειστάκις μίαν ψυχοφθόρον ἐξάρτησιν, ἰσοδύναμον, ἂν ὄχι καὶ χειροτέραν, εἰς μερικὰς τῶν περιπτώσεων, καὶ αὐτῶν τούτων τῶν ἐξαρτησιογόνων οὐσιῶν!

Ἀληθῶς τὸ λέγομεν καὶ τὸ ὁμολογοῦμεν, ὅτι, ἐξ ὅσων φθάνουν εἰς τὴν ἀντίληψίν μας, ἐξ ὅσων ἀκοῦμεν καὶ αἰσθανόμεθα, ἡ ροπὴ πρὸς τὸ κακὸ ξυπνᾶ καὶ ξεπηδᾶ ἐν πολλοῖς, ἐπιτείνεται καὶ ἐπαυξάνεται, καταντᾶ “δευτέρα φύσις” μέσα ἀπὸ τὴ προσκόλλησι στὰ αἰσχρὰ θεάματα!

Ἀνατρέπουν ὅλα αὐτὰ τὰ θεάματα καὶ αὐτὴν ἀκόμη τὴν παιδικὴν ἀθωότητα καὶ τὴν μεταστρέφουν πρὸς τὴν κατεύθυνσι τῶν “παθῶν τῆς ἀτιμίας”.

Τὰ αἰσχρὰ θεάματα κατὰ κανόνα “γεννοῦν”, ἐπαυξάνουν, γιγαντώνουν τὰ “πάθη” καὶ τὰ κάνουν νὰ φαντάζουν ὡσὰν τάχα “ἐκ γενετῆς”, ἐνῶ εἰς τὴν πραγματικότητα οὐδόλως εἶναι “ἐκ γενετῆς”, οὔτε καὶ δῆθεν “κληρονομικά”, ἀλλὰ τὰ δημιουργεῖ καὶ τὰ ἀναδεικνύει ἡ ἰδική μας λίαν λανθασμένη χρῆσις τοῦ δώρου τῆς Ἐλευθερίας, ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Δημιουργός μας!

Τολμῶμεν νὰ ἀποφανθοῦμεν ὅτι στὶς μέρες μας πλεῖστα τῶν τάχα “ἐκ γενετῆς” παθῶν, ἀνεδύθησαν καὶ καλλιεργήθησαν μὲ ἔναυσμα ἀπαράδεκτα ἐρεθίσματα καὶ μάλιστα ἐκ τοῦ “διαδικτύου”!!!

Λέγει προφητικῶς ὁ σοφὸς Ἐκκλησιαστής: «Οὐκ ἐμπλησθήσεται ὀφθαλμὸς τοῦ ὁρᾶν, καὶ οὐ πληρωθήσεται οὖς ἀπὸ ἀκροάσεως» (Ἐκκλ. Α´, 8). Δηλαδή, δὲν θὰ χορτάση τὸ μάτι νὰ βλέπη, οὔτε τὸ αὐτὶ νὰ ἀκούη. Καὶ τοῦτο ἀκριβῶς συμβαίνει στὸ ἔπακρο δυστυχῶς κατὰ τὰς ἡμέρας μας καὶ ἀπεργάζεται τὴν καταστροφήν μας!

 (συνεχίζεται)

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 749-817.

Ἡ ὑμνολογία τῆς ἑορτῆς τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου Α΄.

Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη) 

Πάσας ἀληθῶς, Ἄννα, νικᾶς μητέρας.

Μήτηρ ἕως ἂν σὴ γένηται θυγάτηρ.

Ἐξάγαγε πρὸς φῶς Θεομήτορα ὀγδόῃ Ἄννα.

              Στὰ τέσσερα Εὐαγγέλια τῆς Καινῆς Διαθήκης δὲν γίνεται καμιὰ ἀναφορὰ γιὰ τὴν καταγωγὴ καὶ τὴ γέννηση τῆς Παρθένου Μαρίας. Ἀναφορὰ γίνεται στὰ ἀπόκρυφα εὐαγγέλια, οἱ διηγήσεις τῶν ὁποίων εἰσήλθαν στὴν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας[1].

          Οἱ γονεῖς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα, καταγόντουσαν καὶ οἱ δύο ἀπὸ τὸ βασιλικὸ γένος τοῦ Δαβίδ[2]. Ὅμως δὲν γεννοῦσαν παιδὶ καὶ ἐλυποῦντο για τὸ ὄνειδος τῆς ἀπαιδίας. Γι’ αὐτὸ ἐπροσεύχοντο θερμὰ στὸ Θεὸ μὲ δάκρυα, ὁ μὲν Ἰωακεὶμ στὴν ἔρημο, ὅπου γιὰ σαράντα μέρες νήστευε καὶ προσευχόταν, ἡ δὲ Ἄννα στὸν κῆπο. Ἡ Ἄννα μάλιστα ὑφίστατο ταπεινώσεις ἀπὸ τὴν θεραπαινίδα της, ἡ ὁποία τῆς εἶπεν ὅτι ὁ Κύριος ἀπέκλεισε τὴν μήτρα της, γιὰ να μὴ ἀποκτήσῃ παιδί. Ὁ Θεὸς λοιπὸν ἄκουσε τὶς προσευχὲς τῶν δούλων του καὶ ἄγγελος Κυρίου ἔδωσε τὸ χαρμόσυνο μήνυμα καὶ στὸν Ἰωακεὶμ καὶ στὴν Ἄννα ὅτι θὰ γεννήσουν παιδί. Ἔτσι, τὸν ἔνατο μήνα ἡ Ἄννα γέννησε κόρη, τὴν ὁποία ὠνόμασε Μαριάμ.

          Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας ὤρισε νὰ ἑορτάζεται ἡ σύλληψη τῆς Ἁγίας Ἄννας στὶς ἐννέα Δεκεμβρίου καὶ ἐννέα μῆνες μετά, δηλαδὴ στὶς ὀκτὼ Σεπτεμβρίου, τὸ γενέθλιο τῆς ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας.

Μετὰ τὴν Τρίτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο στὴν Ἔφεσο ἄρχισαν νὰ εἰσάγωνται στὴ λατρεία τὰ γεγονότα τῆς ζωῆς τῆς Παρθένου Μαρίας ὑπὸ μορφὴν ἑορτῶν[3]. Γύρω στὰ τέλη τοῦ Ε΄ ἢ ἀρχὲς τοῦ ΣΤ΄ αἰώνα στὰ Ἱεροσόλυμα εἰσήχθη καὶ ἡ γιορτὴ τοῦ Γενεσίου ἢ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου, σύμφωνα μὲ τὸ πρότυπο τῆς γιορτῆς τῶν Χριστουγέννων[4]. Στὴν Δύση ὁ πάπας Σέργιος Α΄ στὰ τέλη τοῦ Ζ΄ αἰώνα εἰσήγαγε ἐπίσημα τὴ γιορτή στὸ ἑορτολόγιο τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας[5].

---

[1] Ἀναφορὰ γιὰ τὴν γέννηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου γίνεται στὸ Πρωτευαγγέλιο τοῦ Ἰακώβου (Β΄ αἰώνας) καθὼς καὶ στὸ εὐαγγέλιο τοῦ Ψευδοματθαίου, τὸ ὁποῖο στηρίζεται πάνω στὸ Πρωτευαγγέλιο τοῦ Ἰακώβου. Βλ. ΘΗΕ, τ. 4, στ. 258.

[2] Ὁ ἀπόγονος τοῦ Δαβίδ, Ματθάν, καὶ ἡ σύζυγός του Μαρία ἐγέννησαν τὸν Ἰακώβ, τὸν πατέρα τοῦ Ἰωσὴφ τοῦ μνήστορος καὶ τρεῖς κόρες, τὴν Μαρία, Σωβὴ καὶ Ἄννα. Ἡ Μαρία ἐγέννησε τὴ Σαλώμη, ἡ Σωβὴ τὴν Ἐλισάβετ καὶ ἡ Ἄννα τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Ἔτσι ἡ Σαλώμη, ἡ Ἐλισαάβετ καὶ ἡ Θεοτόκος εἶναι πρῶτες ἐξάδελφες μεταξύ τους.

[3] Ἤδη μάλιστα εἶχαν ἀνεγερθεῖ καὶ ναοὶ πρὸς τιμὴ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἤδη κατὰ τὸ τέλος τοῦ Δ΄ αἰώνα ἑορταζόταν ἡ γιορτὴ τῆς Ὑπαπντῆς, ἡ ὁποία εἶναι μὲν Δεσποτικὴ ἀλλὰ ἐτιμᾶτο καὶ τιμᾶται ἡ Θεοτόκος.

[4] Πολλοὶ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐκκλησιαστικοὶ συγγγραφεῖς, οἱ ὁποῖοι γνώριζαν ἤδη τὴ γιορτή, ἔγραψαν ἐγκωμιαστικοὺς λόγους γιὰ τὴν γιορτὴ καὶ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο.

[5] Κατὰ τὸν Ι΄ καὶ ΙΑ΄ αἰώνα ἐπεκράτησε ἡ γιορτὴ σὲ ὁλόκληρη τὴν Δύση.

(συνεχίζεται)

Διδαχὴ Περὶ τοῦ «καιροῦ τῆς Ἀποστασίας» στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν «Παθῶν τῆς Ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26) ΙA΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, σύγχρονον ἔργον τῆς Μονῆς μας, “παστέλ”, 2016, βάσει πρωτοτύπου προσκυνηματικῆς Εἰκόνος, τοῦ μακαριστοῦ μας Γέροντος Διονυσίου Α´ Χρηστίδη (ἡγουμενεύσαντος: 1889-1902).

Ἔτσι, ἐὰν ὑποθετικῶς ὁμιλοῦντες, δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν ὡς παράδειγμα, ὅτι ἡ σύγχρονος τεχνολογία ἐμπεριέχει π.χ. ἐνενήκοντα ἐννέα (99) χρήσιμα πράγματα καὶ ἔστω ἕνα (1) καὶ μοναδικό, ἀλλ᾽ ὅμως ἐπικίνδυνο, (δηλαδὴ παραπλανητικό, φιλήδονο, καὶ καταστροφικό) “ἀντικείμενο”, δυστυχῶς ἡ μεγάλη πλειοψηφία τῶν ῾῾χρηστῶν᾽᾽, δυσκόλως ἐπιδεικνύει ἐκεῖνο τὸ ἠθικὸ σθένος, ἐκείνην τὴν πνευματικὴ σοφίαν καὶ τὴν προσήκουσαν ὡριμότητα, ὥστε νὰ προστρέξη ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον εἰς τὸ χρήσιμο καὶ τὸ ὠφέλιμο. Ἀλλά, τοὐναντίον, θὰ ἀνατρέξη εὐκόλως καὶ ταχέως εἰς τὸ ἡδονικὸν καὶ ἐφάμαρτον, ἔστω καὶ ἐὰν εἶναι τοῦτο τελικῶς τόσον ἀηδιαστικὸ καὶ τόσον καταστροφικό!

Ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ Πρωτόπλαστοι ἄνθρωποι, ἂν καὶ εὑρισκόμενοι μέσα εἰς μέγα πλῆθος ὠφελίμων καὶ ὡραιοτάτων δένδρων τοῦ Παραδείσου, παρεγνώρισαν, ὑποτίμησαν καὶ παρημέλισαν τὰ πολλὰ καὶ χρήσιμα, καὶ προσέτρεξαν μετὰ σπουδῆς στὸ ἕνα (1) καὶ θανατηφόρο!

Τὸν ἴδιον ἀκριβῶς παραλογισμὸν διαπράττομεν καὶ σήμερον, ἂν καὶ γνωρίζωμεν μετὰ βεβαιότητος τὰς καταστροφικὰς συνεπείας! Ἄρα θὰ εἴμεθα εἰς χειροτέραν θέσιν παρὰ οἱ πρωτόπλαστοι ἐκεῖνοι πρόγονοί μας, ἀναπολόγητοι ἐνώπιον τοῦ Δημιουργοῦ μας καὶ Κριτοῦ, ἐὰν δὲν μετανοήσωμεν.

Καὶ, ἀκολούθως, κατρακυλιόμεθα κλιμακωτῶς ἀπὸ τὸ ἕνα κακὸν εἰς τὸ ἕτερον, χειρότερον τοῦ προηγουμένου!

Ὥρας ὁλοκλήρους δὲν βαρύνεται ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος νὰ κατασπαταλᾶ τὸν πολυτιμότατον χρόνον τῆς ζωῆς του, ποὺ μᾶς φεύγει μετὰ φρενήρους ρυθμοῦ, προβάλλων συχνάκις χιλίας “προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις”, βλέπων καθηλωμένος ἐκεῖνα τὰ παραπλανητικὰ “διαδικτυακά”, ὅπου ἡ διαφθορά, ἀκόμα καὶ ἡ διαστροφή, εἰς κάθε της μορφήν, προβάλλεται, ὑποβάλλεται καὶ ὑπερβάλλεται ὡς ὁ τάχα νέος καὶ ὁ δῆθεν ἀκίνδυνος, “ἐναλλακτικός”, “μεταμοντέρνος” τρόπος ζωῆς!

Ἀπορροφῶνται πολλοὶ ἀδελφοί μας, σπαταλῶντες τὰς ψυχοσωματικάς των δυνάμεις, ὑποβαλλόμενοι πλειστάκις εἰς ἐθελούσιον ῾῾πλύσιν ἐγκεφάλου᾽᾽, βλέποντες ἄχρηστα καὶ ἀχρείαστα ἀλλὰ καὶ πολλάκις ἀχρεῖα θεάματα, ποὺ δηλητηριάζουν θανασίμως τὰς ψυχάς μας!

Εἰς τὴν πραγματικότητα ἀποτελοῦν, ὅλα αὐτά, τὸν ὕπουλον καὶ σίγουρον δρόμον ἑνὸς ἀδιαμφισβητήτου ψυχοσωματικοῦ θανάτου!

 (συνεχίζεται)

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος 122-131, Απρίλιος, 2016 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 749-817.